Amerykańska rodzina jest nuklearna, monogamiczna, częściowo patriarchalna, częściowo egalitarna, neolokalna rezydencja i dwustronne pokrewieństwo są uważane za normę. Terminy te opisują rodzinę, ale nie dają pełnego obrazu prawdziwego życia rodzinnego w Stanach Zjednoczonych. Dla większości par proces tworzenia nowej rodziny zaczyna się od romantycznej miłości.
Romantyczna miłość
San Francisco Chronicle recenzent zwrócił się do grupy młodych ludzi z Bey Area z pytaniem: „Jaką przygodę śniłeś przez całe życie?” Jedna z kobiet udzieliła następującej charakterystycznej odpowiedzi: „Już myślałem o wszystkim: idź do Paryża, spotkaj się tam Uwielbiam moją miłość razem z moimi umiłowanymi, aby płynąć łodzią - mają rzekę płynącą w samym centrum miasta. Chcę, żeby było jak w filmach. Myślę o Paryżu i wyobrażam sobie, jak stoję na scenie zbudowanej ze stołów i śpiewam słynne francuskie piosenki, wszyscy wokół są szczęśliwi i kochają się. ” (The San Francisco Chronicle. 12 stycznia 1980).
Prawdopodobnie paryska kobieta śmiałaby się z tego romantycznego obrazu. Przecież prawie nie różnią się od amerykańskich kobiet - pracują jako nauczyciele, maszynistki i kelnerki. Ale jeśli reporter z Chronicle wyjechał do Paryża, prawdopodobnie spotkałby młodych Paryżan, którzy marzą o długich uściskach i niekończących się przejażdżkach łodzią ... po włoskich jeziorach.
Włosi, Francuzi, Amerykanie i inni ludzie Zachodu przyjęli takie idee miłości, które są częścią ich kultury. Pod wpływem tych idei ukształtowały się oczekiwania ludzi zakochanych. Ponadto pomagają ludziom zidentyfikować swoje uczucia. Niektóre z tych pomysłów są dalekie od nowych. Powstały wśród wieków XI-XII dworu. prawie 900 lat temu z feudalnego ideału absolutnej lojalności wobec wasala do pana.
W XVIII wieku. te idee miłości zostały ulepszone pod wpływem nowych pomysłów. Poszukiwanie miłości było decydującym etapem rozwoju osobistego. Dla kobiet z klasy średniej, które zwykle pozostawały w domu, gdy mężczyźni chodzili do pracy, miłość „stała się głównym celem życia, decydującym wydarzeniem, od którego zależały wszystkie świadczenia życiowe: środki do życia, awans społeczny i sukces, które odegrały decydującą rolę w klasie średniej „ Tak więc poszukiwanie prawdziwej miłości uosabia tożsamość osoby. Wyraża pragnienie osoby, aby znaleźć swoje miejsce w życiu społecznym, ocenę moralną jego prawdziwej natury.
W powieściach Jane Austen wiedza o jego „ja” jest opisana w ten sposób: uczucie miłości łączy dwie dusze, ujawnia cechy charakteru bohaterki, którą może docenić tylko jej ukochany. A świadomość jego zalet przyczynia się do moralnej poprawy bohaterki. Ponieważ miłość obudziła najlepsze cechy kochanków, w małżeństwie obie są nagradzane sprawiedliwością. Zgodnie z mitem miłości, w świecie, w którym ludzie są często głęboko samotni, miłość może zniszczyć wszystko, co powierzchowne i przeniknąć w głąb duszy. Dlatego w miłości ludzie znają się nawzajem i swój wewnętrzny świat. ”
Amerykańskie małżeństwo opiera się na miłości bardziej niż na jakimkolwiek innym społeczeństwie. W większości innych społeczeństw (zwłaszcza w przeszłości) małżeństwa były organizowane przez rodziny panny młodej i pana młodego. Na przykład w Anglii w XVII wieku. małżeństwo było rodzajem wymiany między rodzinnymi klanami, czasami zakładano, że był posag równy małemu państwu. Dlatego los rodziny zależał od małżeństwa, dzięki czemu własność rodziny mogła być w pełni zachowana (Poster, 1980). W tym kontekście małżeństwo nie opierało się na miłości.
Małżeństwo w USA
Wśród Amerykanów najwięcej małżeństw porównuje się do innych krajów przemysłowych (10,6 na 1000 osób w 1981 r.). Wysoki poziom małżeństw obserwuje się również w Związku Radzieckim (10,7 osób w 1978 r.), Egipcie (9,5 osób w 1979 r.) I Japonii (6,8 osób w 1979 r.). Zawsze tak było. Ponad 90 procent członków każdej kohorty wiekowej od początku XIX wieku ostatecznie wyszło za mąż.
Jednak w ciągu ostatnich 40 lat nastąpiły ogromne zmiany w tym zakresie. Znajduje to odzwierciedlenie głównie w zachowaniu młodych ludzi w wieku od 20 do 24 lat. Jak pokazano na rysunku 1, liczba mężczyzn i kobiet w tym wieku, którzy nigdy nie przystąpili do małżeństwa, zaczęła spadać na początku drugiej wojny światowej i osiągnęła niski poziom do końca 1960 r. W tym czasie średni wiek osób, które po raz pierwszy przystąpiły do małżeństwa, wynosił 22 lata dla mężczyzn , 5 lat, a dla kobiet 20,2 lat. W ciągu następnych 20 lat liczby te stale rosły, aw 1984 r. Ponad połowa Amerykanów w wieku od 20 do 24 lat nigdy nie wyszła za mąż.
Paul Glick i Arthur Norton (1979) podają kilka powodów tego trendu. Podczas wojny w Wietnamie wielu młodych mężczyzn wyszło za mąż za późno, zamierzając wstąpić do służby wojskowej lub kontynuować naukę. Kobiety zwykle chodziły do szkoły, a potem chodziły do pracy, aby zapewnić sobie. Ponadto pod koniec lat 60. - na początku lat 70. dzieci urodzone w okresie boomu urodzeń po II wojnie światowej osiągnęły pełnoletniość i starały się o pracę. Ponieważ wielu ludzi wolało wziąć ślub po tym, jak stanęli na nogi - dostali pracę i mogli sobie pozwolić na założenie rodziny i wychować dzieci - ostra konkurencja na rynku pracy sprzyjała zmniejszeniu poziomu małżeństw.
Schemat 1. Liczba mężczyzn i kobiet w wieku od 20 do 24 lat, którzy nigdy się nie pobrali
Ponowne małżeństwo
Wiele małżeństw zawartych w danym roku jest powtarzalnych. W rzeczywistości w 1975 r. Liczba powtórnych małżeństw stanowiła prawie jedną czwartą wszystkich małżeństw. Od 1960 r. Znacznie wzrosło, gdy liczba powtórnych małżeństw była jedną siódmą wszystkich małżeństw. Wskaźnik ponownych małżeństw osiągnął szczyt na początku lat 70. i spadł w drugiej połowie dekady (Glick, Norton, 1979).
Przyczyny tego trendu są nadal niejasne. Wydaje się, że zapewnienie materialnych korzyści rozwiedzionym kobietom umożliwia im obejście się bez męża, co pomaga zmniejszyć współczynnik ponownego małżeństwa. Jednak wyniki programu zapewnienia znacznej pomocy materialnej rodzinom w Denver i Seattle potwierdzają ten pomysł tylko w niewielkim stopniu. Wzrost dochodów spowodował spadek liczby powtórnych małżeństw wśród kobiet pochodzenia meksykańskiego, ale nie zaobserwowano tego wśród czarnych kobiet lub białych kobiet.
Endogamia
W społeczeństwie amerykańskim czynniki takie jak wiara religijna, rasa, klasa społeczna i wiek decydują o grupie, z którą ta osoba woli się pobrać. Preferowanie przedstawicieli ogólnej grupy religijnej potwierdza wysoki poziom małżeństw między nimi. Między 1973 a 1978 r. 92,6% protestantów poślubiło tylko protestantów. Podobnie działało 82 procent katolików i 88,2 procent Żydów. Liczby te są prawie takie same jak dane uzyskane w 1957 r., Kiedy katolicy i protestanci byli trzy razy bardziej skłonni poślubić ludzi swojej wiary niż pogan. Żydzi byli 14 razy bardziej skłonni poślubić innych Żydów niż członków obcej wiary.
Kiedy młodzi ludzie pytani są o gotowość do zawarcia małżeństwa z Gojami, traktują to korzystnie, chociaż w praktyce małżeństwa między przedstawicielami różnych grup religijnych stanowią tylko 6,4 procent (lub trochę więcej) wszystkich małżeństw.
Ankieta przeprowadzona wśród studentów wykazała, że 55 procent młodych ludzi było gotowych do zawarcia małżeństwa z niewierzącymi bez wahania. 72 procent katolików faworyzowało takie małżeństwa, ale tylko 12 procent pobożnych Żydów nie potępiało ich.
Ludzie poślubiają przedstawicieli swojej wiary, ponieważ zazwyczaj tworzą wspólne wartości, należą do tej samej klasy społecznej i, z reguły, żyją w sąsiedztwie. Jest jednak jasne, że presja społeczna skierowana przeciwko małżeństwom z poganami odgrywa tutaj ważną rolę. Rodzice mogą sprzeciwić się mieszanym małżeństwom, obawiając się, że element „obcy” zostanie wprowadzony do kultury rodzinnej. Wreszcie, większość członków duchowieństwa sprzeciwia się małżeństwom z poganami, ponieważ konflikty rodzinne na tle religijnym prowadzą do spadku frekwencji w kościele zarówno rodziców, jak i dzieci.
Liczba małżeństw między członkami różnych ras jest znacznie niższa niż liczba małżeństw między nosicielami różnych religii. Na przykład, tylko 3 procent czarnych jest zamężnych z białymi kobietami, a 0,1 procent białych mężów ma czarne kobiety. Ogólnie rzecz biorąc, im mniejsza grupa, tym bardziej jej członkowie poślubiają ludzi należących do innej rasy. Tak więc badanie w jednym z obszarów Los Angeles potwierdziło, że biali wchodzą w małżeństwa mieszane znacznie rzadziej niż negro i japończycy. Powód niskiego poziomu małżeństw między ludźmi różnych ras jest całkiem zrozumiały. Chociaż przepisy zabraniające takich małżeństw (głównie na Południu w 1967 r.) Zostały zniesione decyzją Sądu Najwyższego, presja ze strony rodziny, przyjaciół i członków społeczności często uniemożliwia ludziom różnych ras małżeństwo.
W końcu ludzie poślubiają tych, którzy mieszkają w pobliżu, mają dokładnie taki sam status. Badanie małżeństw w Oslo (Norwegia) wykazało, że liczba małżeństw między ludźmi mieszkającymi w odległości jednej mili od siebie wynosi dwa razy więcej losowych małżeństw. Poziom małżeństw między osobami o tym samym statusie społecznym jest około półtora razy wyższy niż poziom losowych małżeństw. Te dwa czynniki - bliskość geograficzna i wspólny status - mogą wchodzić w interakcje. Ludzie mieszkający w pobliżu zazwyczaj żenią się częściowo, ponieważ mają mniej więcej taki sam status społeczny. To z kolei wynika z faktu, że ludzie o tym samym statusie zwykle mieszkają w tym samym bloku lub sąsiednich blokach.
Opublikowany w PSYCHOLOGIA RODZINY