16.04.2013 
Obecnie prawie każda osoba, która ma taki lub inny związek ze sferą finansową lub biznesową, jeśli jeszcze nie zaczęła korzystać, przynajmniej interesowała się kwestią elektronicznego obiegu dokumentów z pewnymi instytucjami rządowymi władzy wykonawczej w naszym kraju.
W Rosji użycie podpisu elektronicznego, który wkrótce nieodwracalnie zastąpi i wyeliminuje jego poprzednika, podpis cyfrowy, zaczęło już wszędzie zyskiwać szybki obieg.
Obecnie głównym i być może głównym zadaniem podpisu elektronicznego jest idea scentralizowanego rozwoju e-administracji w Federacji Rosyjskiej.
Jaka zatem jest notoryczna różnica, o której regularnie wspomina się w różnego rodzaju mediach i źródłach telewizyjnych?
Nr 1-FZ został przyjęty przez Dumę Państwową 13 grudnia 2001 r., Zatwierdzony przez Radę Federacji w dniu 26 grudnia 2001 r. I wszedł w życie 10 stycznia 2002 r. Po prawie 10 latach pracy i rozwoju elektronicznego obiegu dokumentów w naszym kraju przepisy te nieuchronnie wymagały pewnych zmian. Prawo zawiera wady koncepcyjne i techniczno-prawne, które nie pozwalały na spełnienie warunków prawnych niezbędnych do szerokiego zastosowania, a mianowicie:
- dozwolone jest stosowanie pojedynczej technologii EDS (opartej na technologii asymetrycznych kluczy podpisu), co sprawia, że konieczny jest jednolity hierarchiczny system ośrodków certyfikacji, zobowiązujący do korzystania z certyfikowanych środków EDS;
- niezgodność z podstawowymi zasadami prawa zagranicznego i prawa międzynarodowego (takimi jak „technologiczna neutralność” prawa, prawne uznawanie różnych rodzajów podpisów elektronicznych, bezpłatne korzystanie z obiektów ES, akredytacja ośrodków certyfikacji);
- wykluczył zakres regulacji prawa w transakcjach cywilnoprawnych;
- EDS osób prawnych nie jest dozwolone;
- Ustawa federalna nr 1-FZ nie jest skoordynowana z innymi aktami ustawodawczymi Federacji Rosyjskiej, w tym w sprawie udzielania zezwoleń na niektóre rodzaje działalności i przepisów technicznych.
Wymagany był bardziej elastyczny i jednocześnie bardziej szczegółowy system określania podpisu dokumentów w formie elektronicznej. Przy wszystkich pozostałych warunkach stało się oczywiste, że znacząca ingerencja w specyfikę podpisu i pojawienie się jego strukturalnej modyfikacji, proste zmiany w obowiązującym prawie federalnym są niezbędne.
Tak więc 25 marca 2011 r. Duma Państwowa przyjęła nową ustawę federalną nr 63 „W sprawie podpisu elektronicznego”, która została zatwierdzona przez Radę Federacji w dniu 30 marca 2011 r. I weszła w życie 6 kwietnia tego samego roku.
Przyjrzyjmy się więc bliżej tym dwóm ustawom federalnym. Na początek narysujmy paralelę w definicji dwóch podstawowych sformułowań podpisu elektronicznego i podpisu cyfrowego.
PRAWO FEDERALNE nr 1-ФЗ z dnia 10 stycznia 2002 r. (Wyd. 8 listopada 2007 r.) „NA ELEKTRONICZNY PODPIS CYFROWYpodpis
- dokument elektroniczny wymagany do ochrony tego dokumentu elektronicznego przed fałszerstwem, uzyskany w wyniku kryptograficznej transformacji informacji przy użyciu klucza prywatnego elektronicznego podpisu cyfrowego i pozwalający zidentyfikować właściciela certyfikatu klucza podpisu, a także ustalić brak zniekształcenia informacji oraz w dokumencie elektronicznym Podpis elektroniczny - informacje w formie elektronicznej dołączone do innych informacji w formie elektronicznej (podpisane informacje) lub w inny sposób związane z takimi informacjami, które są wykorzystywane do identyfikacji osoby podpisującej informacje
Widzimy więc, być może, najważniejszą i podstawową różnicę w definicji samych pojęć podpisu. Podpis elektroniczny znalazł 3 różne formy:
- Prosty podpis elektroniczny;
- Wzmocniony bezwarunkowy podpis elektroniczny;
- Wzmocniony kwalifikowany podpis elektroniczny.
Poprzez prosty podpis elektroniczny konieczne jest zrozumienie samego faktu tworzenia autorstwa w dokumencie przez jego twórcę lub właściciela praw autorskich.
Wzmocniony niewykwalifikowany podpis elektroniczny jest tworzony przy użyciu narzędzi kryptograficznych i oprócz tych samych właściwości, co prosty podpis, odzwierciedla również wprowadzenie zmian w dokumencie, jeśli miały miejsce.
Wzmocniony podpis kwalifikowany jest najbardziej bezpieczną i w pewnym sensie priorytetową formą podpisu. Jest również najbardziej poszukiwany, ponieważ oprócz powyższych właściwości ma również klucz do weryfikacji właściciela podpisu, dla którego istnieje specjalny kwalifikowany certyfikat.
Zauważamy również, że art. 6 ustawy federalnej nr 63 traktuje taką definicję jako uznawanie dokumentów elektronicznych podpisanych podpisem elektronicznym równoważnym dokumentowi na papierze, który jest podpisany osobiście, z wyjątkiem sytuacji, gdy przepisy federalne stanowią inaczej. Dlatego możemy śmiało mówić o równej mocy prawnej dokumentu podpisanego ręcznie oraz dokumentu elektronicznego poświadczonego i podpisanego podpisem elektronicznym. To bardzo ważny punkt prawny, który wymaga uwagi.
Szczególną uwagę należy zwrócić na fakt, że nr 1-FZ mówi również o równoważności, jednak dotyczy równoważności podpisów, a nie równoważności podpisanych dokumentów, co znajduje odzwierciedlenie w nr 63-FZ.
Oczywiście nie możemy ominąć faktu, że w chwili obecnej w naszym kraju obowiązują obie ustawy. Dokładniej byłoby powiedzieć, że nr 63-FZ wszedł w życie, ale nr 1-FZ też nie stracił swojej siły. Środek ten jest jednak tymczasowy i wynika z faktu, że numer 1-FZ został przedłużony na okres jednego roku. Dlaczego Zatrzymajmy się bardziej szczegółowo w tej kwestii.
Po wygaśnięciu akcji nr 1-ФЗ wszystkie podpisane na niej podpisy powinny przestać być uznawane za kwalifikowane. W liczbie dominującej jedynie przez podpis kwalifikowany, w szczególności, gdy komunikujemy agencje rządowe z obywatelami i organizacjami.
Ale nasze państwo nie było gotowe na tak radykalną zmianę. Ogólnie rzecz biorąc, od 1 lipca 2012 r. Ani dostawcy, ani klienci nie mieli prawa uczestniczyć w aukcjach na platformach elektronicznych, a zgłoszenie do organizacji państwowych w drugim kwartale 2012 r., Podpisane starym certyfikatem, jest nieważne. W związku z tym ustawodawcy pilnie postanowili rozszerzyć numer 1-FZ, przechodząc do oryginalnej „sztuczki”: dodali niezbędne zmiany do ustawy „O państwowej korporacji Rosyjskie technologie”. Dokument został przyjęty przez Dumę Państwową 22 czerwca 2012 r. I przesłany do Rady Federacji, gdzie został również zatwierdzony 27 czerwca 2012 r. W rezultacie otrzymaliśmy ustawę federalną nr 108-On „W sprawie zmian w ustawie federalnej„ O państwowej korporacji „Rosyjskie technologie” i oddzielne akty prawne Federacji Rosyjskiej ”z dnia 10 lipca 2012 r.
Główną wadą obecnej sytuacji jest zrównanie dwóch różnych typów certyfikatów. Faktem jest, że teraz i przed 1 lipca 2013 r. Możliwe jest z jednej strony wydawanie certyfikatów kwalifikowanych, az drugiej certyfikatów EDS, które są porównywane do certyfikatów kwalifikowanych. W systemach informacyjnych (IS) schematy pracy z takimi certyfikatami są różne, dlatego właściciele IC mogą ustawić sobie, z którymi certyfikatami będą pracować.
Jeśli podpis elektroniczny będzie naprawdę dostępny dla obywateli, władze będą mogły wreszcie wdrożyć projekt „Elektroniczny rząd”, co oznacza „bezstykowy” kontakt obywateli z urzędnikami. Pierwszy krok w tym kierunku nastąpił w grudniu 2009 r., Kiedy Ministerstwo Komunikacji przedstawiło jedyny portal internetowy usług publicznych dla całego kraju - www.gosuslugi.ru. Ale podczas gdy portal działa jako „tablica ogłoszeń” na temat świadczonych usług państwowych i nie oznacza możliwości kontroli przepływu dokumentów.
Najbardziej obiecującym sposobem rozwoju jest obecnie karta SIM z podpisem elektronicznym.
Pierwsze karty SIM z podpisami elektronicznymi powinny pojawić się na terytorium Rosji w 2013 r., Zgodnie z publikacją CNews www.cnews.ru . Fizyczna objętość karty SIM wynosi 32 kB, ta ilość pamięci jest wystarczająca do przechowywania jednego podpisu elektronicznego i danych osobowych. Według ekspertów i analityków rynek uwierzytelniania dwuskładnikowego wzrośnie o prawie 20% rocznie dzięki wprowadzeniu podpisów elektronicznych w telefonach komórkowych.
Według tych samych analityków, kolejnym etapem rozwoju tych technologii będzie uwierzytelnianie za pomocą telefonów komórkowych, gdy na kartę SIM urządzenia zostanie wszyta sygnatura elektroniczna, za pomocą której użytkownik może wykonywać czynności prawne. Na przykład taki mechanizm został już wdrożony w Estonii.
Inną opcją rozwoju technologii jest tworzenie kart inteligentnych, które są elektronicznymi dowodami tożsamości. Rozpowszechnienie technologii będzie ułatwione dzięki wprowadzeniu komunikacji bezprzewodowej NFC o niewielkim zasięgu do telefonów. Tak więc telefon komórkowy może być używany zamiast karty bankowej, gdy płaci za towary w sklepie lub w punkcie kontrolnym na terytorium o ograniczonym dostępie. Rozwój rynku będzie jednak utrudniony ze względów bezpieczeństwa i działań organów regulacyjnych, które nakładają pewne wymogi dotyczące przekazywania i ochrony poufnych danych.
W Rosji firma „Aladdin RD” opracował technologię generowania podpisu elektronicznego na karcie i zajmuje się promocją kart inteligentnych na rynku rosyjskim do uwierzytelniania użytkowników i pracy z usługami elektronicznymi.
Ponadto operator państwowy wdraża program wyposażenia kart SIM w podpis elektroniczny. Firma MegaFon została wybrana jako partner do wykonania części technicznej prac. Oczekuje się, że pierwsze urządzenia pojawią się na rynku w tym roku.
Jaka zatem jest notoryczna różnica, o której regularnie wspomina się w różnego rodzaju mediach i źródłach telewizyjnych?