Pszenica ze wszystkich zbóż jest najbardziej wrażliwa na żyzność gleby. Na większości gleb niedobór azotu jest głównym czynnikiem ograniczającym, ale plon często ogranicza również niedobór fosforu i potasu. Na Ukrainie problem pogarsza nierównowaga żywienia roślin: fosfor i potas są często wprowadzane w niewystarczających ilościach w odniesieniu do azotu.
Ze względu na wysoki koszt fosforu w porównaniu z azotem, pszenica często cierpi z powodu jej niedoboru, zwłaszcza gdy rośnie na glebach alkalicznych węglanowych, w których stopień wykorzystania P nawozów jest szczególnie niski.
Na proces tworzenia pszenicy wpływają złożone procesy fizjologiczne i biochemiczne zachodzące w roślinach, których kierunek jest determinowany przede wszystkim przez cechy genetyczne odmiany, ale warunki żywieniowe roślin mają znaczący wpływ na ich manifestację.
Wszystkie okresy wzrostu i rozwoju roślin pszenicy są ze sobą ściśle powiązane, a zmiany w jednym bezpośrednio wpływają na przejście następnego. Na przykład negatywne skutki niezrównoważonego odżywiania w początkowych okresach wzrostu i rozwoju roślin nie mogą być korygowane w kolejnych okresach, co zmniejsza zdolność rośliny do realizacji jej potencjału genetycznego. W okresie intensywnego wzrostu, produkty fotosyntezy i pierwiastków mineralnych wchodzących do rośliny są przeznaczane na budowanie masy wegetatywnej i tworzenie rezerw substancji plastycznych dla tworzenia plonu ziarna i jego jakości. Chociaż azot odgrywa decydującą rolę w uzyskiwaniu wysokich plonów pszenicy o wysokiej jakości wskaźnikach, jej związek z innymi składnikami odżywczymi, w szczególności z fosforem, jest bardzo ważny, szczególnie we wczesnych fazach wzrostu i rozwoju, kiedy układane są narządy rozrodcze.
Optymalne zaopatrzenie roślin w pszenicę w fosfor jest niezbędne do uzyskania ekonomicznie opłacalnego zbioru ziarna lub paszy. Fosfor jest niezbędny do prawidłowego rozwoju roślin pszenicy, zwłaszcza w początkowych okresach wzrostu (GS 31 według Zadoks). Jest częścią związków energetycznych (ATP itp.) Niezbędnych do metabolizmu roślin od początku sezonu wegetacyjnego do końca cyklu życia pszenicy. W postaci polifosforanów fosfor jest przechowywany w wakuolach komórki roślinnej (H. Maschner, 1995).
Odpowiednie odżywienie roślin pszenicy fosforem ma pozytywny wpływ na poziom ziarna kolca. Brak fosforu podczas tworzenia narządów generatywnych prowadzi do ziarna kolca.
„Apetyt” na wiek
Wychwyt fosforu przez rośliny pszenicy występuje nierównomiernie przez cały sezon wegetacyjny. Całkowite usuwanie fosforu przez pszenicę wynosi około 11 kg / tonę ziarna. Przeprowadzenie części towarowej plonu wynosi około 8-9 kg / tonę (Snyder CS, Reetz Harold F., Bruulsema Tom W., 2013). 
Przed etapem krzewienia rośliny pochłaniają 25-35% maksymalnej zawartości fosforu. Fosfor jest najsilniej wchłaniany przez rośliny pszenicy w okresie międzyfazowym wchodzenia do rury (Feekes 6) i kłoszenia (Feekes 10.1). W fazie orki rośliny gromadzą od 80 do 100% fosforu.
W liściach największa ilość fosforu gromadzi się przed etapem krzewienia. W fazie wchodzenia do rury, fosfor gromadzi się intensywnie w łodygach. Przed fazą kwitnienia rośliny gromadzą do 45% całkowitego wchłoniętego fosforu. Pozostałe 55% roślin gromadzi się podczas faz ładowania ziarna. Większość fosforu z liści, łodyg i kolców przenoszona jest na ziarno, stanowiąc około 50% całkowitego fosforu w ziarnie. Udowodniono, że fosfor jest wchłaniany i gromadzony w roślinie aż do fazy dojrzałości fizjologicznej (Miller, RO, JS Jacobsen i EO Skogley, 1994).
Około 80% fosforu zaabsorbowanego przez rośliny pszenicy (w porównaniu z azotem - 70% i potasem - 10%) jest pobierane z pola ze zbiorami ziarna. Biorąc pod uwagę wysokie roczne usuwanie fosforu z upraw pszenicy, szczególnie nowoczesnych intensywnych odmian, wprowadzenie nawozów fosforowych jest jednym z głównych elementów technologii uprawy (Johnston, AM, SS Malhi, JJ Schoenau i SW Exner, 1999).
Wczesne preferencje
Na początku sezonu młode rośliny mają ograniczoną powierzchnię ssania korzeni, aby wchłonąć fosfor, dlatego obecność wystarczającej ilości dostępnego fosforu w strefie rozwoju korzenia wpływa na jego spożycie i wczesny rozwój roślin. Optymalne zaopatrzenie roślin w fosfor poprawia rozwój korzeni i zwiększa krzaczastość, co w rezultacie wpływa na plony zbóż i plonów. Ponadto wystarczająca ilość fosforu zwiększa odporność roślin na zimę, maksymalizuje skuteczność wykorzystania wody w roślinach, przyspiesza dojrzewanie roślin i zmniejsza ilość wilgoci w ziarnie w czasie zbioru. 
Zauważa się, że na początkowym etapie rozwoju rośliny pszenicy intensywniej absorbują fosfor niż w kolejnych okresach wzrostu. Roślina tworzy rezerwę, rozdzielając ją między narządy, w zależności od zapotrzebowania na fosforany do syntezy substancji organicznych. W bardzo wczesnym wieku rośliny są niezwykle wrażliwe na głód fosforanowy, gdy zdolność przyswajania ich słabo rozwiniętego systemu korzeniowego jest nadal bardzo nieznaczna. Brak fosforu we wczesnym okresie jest trudny do skorygowania w przyszłości. W tym okresie nawóz fosfor odgrywa kluczową rolę, ponieważ jest w formie rozpuszczalnej i dostępnej dla roślin, może być skoncentrowany w pobliżu korzeni roślin i umożliwia dostarczanie roślin w warunkach niskiej temperatury gleby, gdy dyfuzja fosforu w glebie jest ograniczona.
Wraz z rozwojem rośliny rozwija się również system korzeniowy, jego powierzchnia wzrasta, a objętość gleby, z której roślina absorbuje fosfor, wzrasta. Fosfor wprowadzany miejscowo podczas siewu stymuluje wzrost korzeni w strefie aplikacji. Jednak nawet jeśli większość korzeni znajduje się w strefie lokalnego wprowadzania fosforu, nadal nie może zaspokoić całej potrzeby rośliny w sezonie wegetacyjnym. Dlatego ważnym wskaźnikiem jest zawartość fosforu w warstwie gleby poza strefą aplikacji nawozu. Aby zapewnić roślinom fosfor w późniejszych okresach, powinien być wystarczający w całej strefie korzeniowej gleby.
Rozwijająca się roślina dostarcza młodym liściom fosforu, a jeśli napływ fosforu z zewnątrz zatrzyma się, następuje ruch fosforanów ze starych liści do młodych (co powoduje pojawienie się objawów niedoboru na starych liściach). W fazie powstawania i zwłaszcza dojrzewania narządów rozrodczych obserwuje się energiczny ruch fosforu z części wegetatywnych rośliny do nich: od łodygi i liści do ucha - ziarno. Chociaż bezwzględna ilość fosforu w roślinach - g (kg) P2O5 na 1 roślinę (na hektar) - nadal rośnie, aż dojrzeją, względna zawartość (% suchej masy) zmniejsza się wraz z wiekiem rośliny ze względu na jej stężenie w ziarnie. Jak już wspomniano, większość fosforu jest skoncentrowana w zbywalnej części uprawy (Mosolov IV, 1979).
Głównym elementem uprawy, na który wpływa niedobór fosforu w początkowej fazie wzrostu i rozwoju, jest liczba pędów, co powoduje niedobór plonów. W okresie kiełkowania nasion absorpcja fosforu jest nieznaczna, ale normalne bezpieczeństwo ma kluczowy wpływ na plon ziarna. Wyłączenie fosforu z odżywiania roślin pszenicy jarej w pierwszych dwóch tygodniach sezonu wegetacyjnego zmniejszyło plony o 42% maksymalnej możliwej, co było związane ze spadkiem liczby pędów i słabym rozwojem wtórnego systemu korzeniowego (Boatwright i Viets, 1966).
W badaniach Goos RJ i Johnson BE (2001) badali reakcję pszenicy na rozsiewanie fosforu w postaci polifosforanu amonu APP 10-34 na glebach o różnych poziomach dostępnych fosforanów. W rezultacie w większości eksperymentów uzyskano znaczny wzrost inicjacji pędów T1 i T2 w odpowiedzi na wprowadzenie fosforu. W niektórych przypadkach reakcję uzyskano nawet na glebach dobrze zaopatrzonych w mobilny fosfor. W rezultacie w tych opcjach uzyskano znaczny wzrost plonu ziarna. 
Faza krzewienia pszenicy ozimej w optymalnych terminach siewu, obecność wystarczającej ilości wilgoci i dostępnych składników odżywczych w glebie rozpoczyna się w ciągu dwóch tygodni po zasadzeniu jesienią. Jednak w późnych okresach siewu, braku wilgoci w glebie i niskiej podaży roślin z substancjami odżywczymi, proces krzewienia odbywa się głównie lub głównie wiosną, co często obserwuje się na Ukrainie.
Rośliny pszenicy tworzą dwa rodzaje łodyg - główną łodygę i inną liczbę pędów. Na początku cyklu życia roślina „decyduje”, które pędy się rozwiną. W tym przypadku bardzo ważne są warunki żywienia roślin fosforem i azotem. Przy deficycie fosforu lub azotu, przy nadmiernie zagęszczonej glebie, dużej głębokości siewu, rośliny mogą odczuwać stres, który może spowodować zmniejszenie inicjacji pędów (zmniejszenie stopnia krzewienia). Brak fosforu na początku sezonu wegetacyjnego może mieć negatywny wpływ na cały proces rozwoju roślin, który w kolejnych okresach roślina nie może być już nadrabiana, nawet jeśli w przyszłości fosfor będzie obecny w wystarczających ilościach.
Spośród wszystkich pędów utworzonych przez roślinę, około połowa końcowej wydajności spada na pędy krzewienia T1 i T2 (utworzone odpowiednio na podstawie pierwszego i drugiego liścia). Druga połowa ziarna powstaje na głównej łodydze. Pędy utworzone z trzeciego i czwartego liścia (T3 i T4) mają głównie niewielki wpływ na końcową wydajność ziarna. A na początku sezonu wegetacyjnego, kiedy roślina pszenicy „podejmuje decyzję” na temat liczby zainicjowanych pędów, ponad połowa fosforu w roślinie wynika z fosforu dostarczonego z nawozem. W warunkach niedoboru fosforu inicjacja pędów T1 i T2 może być poważnie obniżona, co w rezultacie może prowadzić do utraty nawet połowy końcowego zbioru ziarna (Snyder CS, Reetz Harold F., Bruulsema Tom W., 2013).
Dlatego też, nawet na glebach wyposażonych w fosfor, zaleca się wprowadzenie pewnej ilości fosforu podczas siewu, ponieważ na początku sezonu wegetacyjnego słabo rozwinięty system korzeniowy młodej rośliny pszenicy powinien mieć dostęp do pierwiastka. Szczególnie w warunkach zimnej gleby starter jest w stanie zaspokoić do pewnego stopnia rośliny pszenicy fosforem. Reakcja pszenicy na wprowadzanie małych dawek fosforu podczas siewu jest często nazywana „efektem nasion”, który ma znaczący wpływ na wzrost korzeni i wzrost powierzchni liści, na krzewienie, a w rezultacie na plon.
W badaniach (Sutton, 1980) liczba produktywnych pędów w pszenicy ozimej była maksymalna przy optymalnej dostępności fosforu w okresie Feekes 7–9. W badaniach (Rahim A., et al., 2010) wzrost nama wprowadzonego fosforu znacznie poprawił warunki krzewienia roślin pszenicy. Większy wpływ na ten wskaźnik miał lokalny dodatek fosforu w porównaniu z rozprzestrzenianiem się fosforu.
Zatem położenie pewnej ilości P2O5 w pobliżu nasion podczas siewu zapewnia roślinom pszenicy dostępny fosfor na początku sezonu wegetacyjnego. Praktyka stosowania fosforu z nasion jest często stosowana na obszarach intensywnej uprawy kultury.
Brak fosforu, chociaż w mniejszym stopniu niż azotu, również niekorzystnie wpływa na tworzenie elementów strukturalnych ucha pszenicy: zmniejsza się liczba kłosków w uchu i kwiatach w nim. Rahman i Wilson (1977) zauważyli, że wprowadzenie fosforu zwiększa liczbę kłosków w uchu pszenicy jarej. Po fazie kursu normalna podaż fosforu jest ważna dla syntezy i retranslacji węglowodanów do ziarna, ponieważ oba procesy wymagają energii zmagazynowanej w postaci ATP.
Ograniczenia temperatury
Mobilność fosforu w glebie jest bardzo ograniczona, dlatego rośliny mogą absorbować fosfor tylko w bliskim sąsiedztwie korzeni. W glebie fosfor dyfunduje z regionu o wysokim stężeniu w regionie o niższym stężeniu. Stopień dyfuzji zmniejsza się w warunkach suchej gleby, obniżając temperaturę, zmniejszając ilość dostępnego fosforu w glebie, przy nadmiernym zagęszczeniu gleby.
Z drugiej strony, ponieważ stężenie fosforu w roztworze glebowym jest niskie, rośliny absorbują fosfor głównie przez aktywny transport w stosunku do gradientu stężenia (stężenie fosforu wewnątrz korzeni jest wyższe niż w roztworze glebowym). Aktywny transport jest procesem energochłonnym, więc wszelkie warunki ograniczające aktywność korzeni (np. Niska temperatura, nadmiar wody itp.) Również zmniejszają wchłanianie fosforu.
Tak więc niska temperatura gleby ma negatywny wpływ na rozpuszczalność i stopień dyfuzji fosforu w roztworze glebowym, co ogranicza jego dostępność dla roślin. Również w warunkach niskiej temperatury mineralizacja materii organicznej w glebie jest bardzo powolna, w wyniku czego do karmienia roślin uwalniana jest niewystarczająca ilość fosforu.
Nawozy fosforowe mogą w pewnym stopniu zrekompensować niedobór plonów. Wprowadzenie fosforu podczas siewu zwiększa absorpcję fosforu przez rośliny pszenicy w niskich temperaturach. W takich warunkach reakcja na przedwczesne stosowanie fosforu jest najbardziej prawdopodobna. Liczne badania wykazały, że jeśli poziom dostępnego fosforu w glebie jest wysoki lub bardzo wysoki, należy oczekiwać niskiej reakcji roślin pszenicy na wprowadzenie nawozów fosforowych. Jednak inne czynniki, takie jak temperatura i pH gleby, mogą „ukryć” efekt wysokiej dostępności gleby, a następnie reakcję na stosowanie nawozów fosforowych można uzyskać nawet na bardzo dobrych glebach bogatych w fosfor. Termin siewu może również wpływać na wydajność nawozów fosforowych: przy wczesnym siewie pszenicy ozimej może nie być odpowiedzi, natomiast przy opóźnieniu siewu, przy spadku temperatury gleby, skuteczność zastosowanego fosforu może być znacznie wyższa. W tym samym czasie, późniejszy siew, większa korzyść polega na lokalnym wprowadzeniu fosforu w rzędzie, gdy zasieje się go w porównaniu do losowego rozsiewania (Stewart WM, 2003).
W ostatnich latach występuje niewystarczająca ilość opadów w okresie jesiennym, co powoduje późny wysiew (późne pędy) i brak jesiennej krzewienia. W rezultacie nie ma normalnego rozwoju wtórnego systemu korzeniowego, co prowadzi do niewystarczającego rozwoju systemu korzeniowego w przyszłości, jego płytkiej lokalizacji i niezdolności do wykorzystania wilgoci z głębszych horyzontów glebowych. Tylko dobrze uprawiona roślina pszenicy może rozwinąć system korzeniowy, który przenika do głębokości 1,5–2 m i jest w stanie zapewnić pełniejszą realizację potencjału genetycznego odmiany.
W przypadku niedostatecznego rozwoju roślin pszenicy od jesieni, po wznowieniu wegetacji wiosennej, będą musiały w krótkim czasie uformować pędy boczne i wtórny system korzeniowy. Równocześnie na pierwszy plan wysuwa się zaopatrywanie roślin w azot i fosfor w optymalnym stosunku.
Wczesną wiosną opatrunek umożliwia roślinie dostarczanie fosforu w czasie, gdy niska temperatura gleby (poniżej 10 ° C) ogranicza jej wchłanianie przez korzenie roślin. W rezultacie uzyskuje się stymulację rozwoju systemu korzeniowego roślin pszenicy, zwiększa się współczynnik krzewienia. Szczególnie istotne są nawozy fosforowe w warunkach zimnej i długiej wiosny (które można przewidzieć z pewnym prawdopodobieństwem przez meteorologów) w południowych regionach kraju.
Szczególnie istotne jest wczesne wiosenne nawożenie fosforem w warunkach, w których fosfor nie był wprowadzany ani przed, ani podczas siewu pszenicy ozimej. W tym czasie niska temperatura gleby (poniżej 14 ° C) nie pozwala roślinie absorbować fosforu normalnie przez system korzeniowy, podczas gdy azot jest absorbowany, co prowadzi do niezrównoważonego odżywiania, a suplementy azotowe dodatkowo pogarszają tę sytuację. Liście, w przeciwieństwie do korzeni, są w stanie absorbować fosfor w takich warunkach.
„Podstawowe relacje”
W i in i in in in in in in in in in in w, w, w, w, w, w, w, w, w których k k k k k k k k k k
Zrównoważone odżywianie roślin azotem i fosforem należy rozważać nie tylko z punktu widzenia fizjologii roślin, ale także z punktu widzenia ekonomii ekonomicznej całego wydarzenia. Wprowadzenie do tego, co dzieje się w zwiazku z innymi, ale po wprowadzeniu zmian w produktach Ponadto, w celu zapewnienia odpowiedniej ilości światła, należy go zmienić Udowodniono, że maksymalne oddziaływanie obserwuje się w stosunku N: P2O5 bliskim 1: 1.
Wapń z fosforem tworzy słabo rozpuszczalne związki niedostępne dla rośliny. W warunkach wysokiej zawartości Ca w glebie miejscowe stosowanie fosforu, zwłaszcza jeśli możliwe jest obniżenie pH, poprawia warunki żywieniowe roślin.
Chociaż fosfor i magnez łatwo wchodzą w reakcje chemiczne, gdy stosowane są nawozy, w glebie nie ma to miejsca. Większość badań sugeruje, że suplement magnezu poprawia wychwyt fosforu przez rośliny. Mg jest aktywatorem enzymów niezbędnych do transportu fosforu w roślinach, a zatem wystarczający magnez jest niezbędny do absorpcji i wykorzystania fosforu w roślinie.
Antagonizm fosforu i cynku jest szeroko opisany w publikacjach naukowych. Nadmierna ilość jednego z pierwiastków w roztworze glebowym zmniejsza absorpcję drugiego.
Ponadto wysoka zawartość fosforu w glebie może hamować pobieranie miedzi przez rośliny, zwłaszcza gdy istnieją inne czynniki, które ograniczają jej dostępność (wysokie wartości pH, wysoka zawartość materii organicznej).
Podziemne „królestwo”
Pszenica rozwija potężny system korzeniowy, który pod koniec sezonu wegetacyjnego może osiągnąć 1,8-2,3 m. Ale większość korzeni pszenicy znajduje się w warstwie gleby do 15-30 cm Ogólny rozwój systemu korzeniowego, długość korzeni, głębokość ich przenikania do gleby zależą z cech odmianowych.
Rośliny pszenicy tworzą dwa rodzaje korzeni: pierwotny i wtórny system korzeniowy. Pierwotne korzenie pojawiają się najpierw po kiełkowaniu nasion i wnikają głęboko w glebę. Wtórne korzenie rozwijają się w kierunku poprzecznym i nie wnikają na wielką głębokość, rzadko przekraczającą 30 cm. Wtórny system korzeniowy rozwija się po rozpoczęciu fazy krzewienia (Physiology of Agricultural Plants / Ed. Yu.A. Pashkovsky, 1969).
Rozwój systemu korzeniowego roślin, wraz z cechami genetycznymi odmiany, zależy od wielu czynników, wśród których najważniejsza jest obecność wilgoci i składników odżywczych w glebie. 
Fosfor jest często nazywany elementem wzrostu korzeni, co oznacza, że optymalne zaopatrzenie roślin w fosfor ma pozytywny wpływ na jego rozwój. Pierwsze informacje o pozytywnym wpływie fosforu na system korzeniowy uzyskano pod koniec XIX wieku, po czym wielu naukowców na całym świecie potwierdziło, że intensywny wzrost systemu korzeniowego jest możliwy tylko wtedy, gdy fosfor jest dobrze zasilany z pierwszych dni życia rośliny. Przepis ten stanowi podstawę rozwoju systemu żywienia pszenicy.
We wczesnych okresach rozwoju roślin pszenicy najważniejszym warunkiem jest obecność wystarczającej ilości dostępnego fosforu w górnej warstwie gleby 0-15 cm, ponieważ to właśnie ta warstwa jest głównym źródłem fosforu we wczesnych fazach, a zawartość fosforu w nim jest najbardziej skorelowana z plonem ziarna (Charles Randal Phillips, 1972).
Jednak nie zawsze słuszne jest wyciąganie wniosków na temat wpływu odbioru agronomicznego tylko na podstawie oceny rozwoju systemu korzeniowego. Waga korzenia nie jest wskaźnikiem jego aktywności funkcjonalnej, zwłaszcza jego zdolności absorpcyjnej. Tylko rosnąca część korzenia - merystem, strefa rozciągania i włośniki biorą udział w wchłanianiu składników odżywczych i wody, których waga na niektórych etapach życia jest nieznaczną częścią ciężaru części korzenia, która pełni tylko funkcję transportową. Waga korzenia systemu włókien korzeniowych pszenicy charakteryzuje zarówno rzeczywistą, jak i przeszłą aktywność absorpcyjną (wszystkie części korzenia pszenicy, przed przejściem do funkcji transportowej, aktywnie absorbują wodę i składniki odżywcze) (fizjologia roślin rolniczych / red. Yu.A. Pashkovsky, 1969) .
Wang i in. (2008) wykazali, że niska dostępność roślin z fosforem zwiększa liczbę korzeni bocznych, ale ogranicza ich wydłużenie, co prowadzi do powstania „korzeniowego” systemu korzeniowego. Jednocześnie niedobór fosforu zwiększył stosunek korzeni / podwyższony poziom pszenicy.
Głębokość penetracji, długość i powierzchnia korzeni nie zawsze dają poprawne wyobrażenie o warunkach żywienia roślin: niektórzy badacze są skłonni wierzyć, że im biedniejsza gleba, im gorsze warunki (głównie zaopatrzenie w wodę), tym bardziej intensywne rosną korzenie (nieustannie przemieszczają się w glebie w poszukiwaniu elementy żywności i wody). W glebach uprawnych o dobrej podaży składników odżywczych i wody, wzrost systemu korzeniowego jest zahamowany. Rośliny reagują na niedobór fosforu poprzez zmianę architektury korzeni (Lynch i Brown, 2008).
Dlatego, aby prawidłowo ocenić rozwój systemu korzeniowego, należy wziąć pod uwagę wiele czynników, w tym stosunek masy narządów nadziemnych i systemu korzeniowego. Przy dobrej dostawie roślin z wodą i minerałami na każdą jednostkę strukturalną korzenia przypada znacznie więcej materii organicznej ponad organami naziemnymi.
Sprawdzona skuteczność wczesnego wiosennego opatrunku HCS
Odżywianie roślin pszenicy fosforem należy traktować jako część strategii uzyskiwania wysokich plonów. Jak już wspomniano, niska temperatura gleby zmniejsza absorpcję fosforu pszenicy przez rośliny. Wraz ze wzrostem temperatury sytuacja poprawia się, ale nawet tymczasowy brak fosforu w początkowym okresie niekorzystnie wpływa na wydajność. 
PhosAgro-Ukraine wraz z Departamentem Chemii Rolnej i Jakości Produktów Roślinnych NUBiP Ukrainy przeprowadził w 2016 r. Badania w celu zbadania efektywności wykorzystania usług komunalnych oferowanych przez PhosAgro-Ukraine w uprawach pszenicy ozimej. Doświadczenie produkcyjne zostało ustanowione na polach gospodarstwa Biotech LTD (powiat Boryspolski, rejon Kijowa) na ciemnoszarej bielonej bielonej glebie gliniastej (charakterystyczna dla warstwy gleby gleby: pH 5,4, zawartość próchnicy i lekko zhydrolizowanego azotu - niski, ruchomy fosfor - wtórny i wymienny potas - zwiększony).
Odmiany pszenicy ozimej Torrild uprawiano przy użyciu minimalnej technologii uprawy, poprzednika - sorgo. Do głównego sadzenia przedsiewnego dodano NPK 16-16-16 (250 kg / ha). Na początku wiosny, w fazie krzewienia wiosennego, CAS 32 i HCS 11-37 podawano w sposób ciągły za pomocą opryskiwacza według następującego schematu: 1) CAS 100 kg / ha; 2) CAS 100 kg / ha + ZhKU 100 kg / ha; 3) CAS 100 kg / ha + HCS 50 kg / ha.
HCS 11-37 (Liquid Complex Fertilizer) jest płynnym nawozem fosforanowym, w którym fosfor występuje w postaci orto- i polifosforanów amonowych (udział tego ostatniego wynosi nie mniej niż 57%). Ortofosforany są formą fosforu, bezpośrednio dostępną dla roślin. Polifosforany stają się dostępne dla korzeni roślin po przejściu przez transformację pod działaniem enzymu pirofosfatazy wytwarzanego przez mikroflorę glebową. Wysoka wydajność HCS jest wyjaśniona zarówno przez ciekłą preparatywną postać nawozu, jak i przez przedłużone działanie dzięki obecności polifosforanów amonu w kompozycji.
W rezultacie stwierdzono wzrost skuteczności środka, gdy do CAM dodano złożony płynny nawóz. Wzrost wydajności przy wprowadzaniu CAM i usług użyteczności publicznej w stosunku 1: 1 wynosił 0,67 t / ha; dwukrotny spadek norm mieszkaniowych i usług użyteczności publicznej (stosunek CAS: HCS 1: 0,5) nie doprowadził do odpowiedniej utraty wzrostu rentowności, co wskazuje na wysoką wydajność usług użyteczności publicznej i niższe stawki.
Wzrosty plonów w wyniku dodania usług komunalnych uzyskano głównie dzięki lepszej wydajności ziarna i większej masie 1000 ziaren. Wskazuje to na możliwość dłuższej aktywności liści flagowych i lepszy odpływ substancji z tworzyw sztucznych do ziarna w celu optymalizacji żywienia fosforu roślin pszenicy na początku sezonu wegetacyjnego.
Korzystanie z usług komunalnych jest uzasadnione ekonomicznie. Dodatkowo dochód z dodania usług komunalnych pozwolił zrekompensować do 50% kosztów wynajmu gruntów, a koszt zboża został obniżony nawet o 100 UAH / t.
Wykorzystanie usług użyteczności publicznej do wczesnego karmienia pszenicy ozimej jest dość powszechną praktyką. Płynna postać nawozu fosforanowego pozwala zoptymalizować warunki żywienia fosforanów roślin wegetatywnych i zmniejszyć wpływ niskich temperatur na warunki absorpcji fosforu przez rośliny. Najlepszy początek później ma pozytywny wpływ na warunki tworzenia plonów pszenicy ozimej, co pozwala osiągnąć rentowne plony.
Irina Loginova
Kandydat nauk rolniczych, profesor nadzwyczajny Wydziału Chemii Rolnej NUBiP Ukrainy,
Konsultant naukowy TOV „PhosAgro-Ukraine”